Frank de Zanger, model, acrylstift op papier, afm. 51×66 cm
Deze modeltekening is te koop voor €70, of €95 ingelijst (zwart, aluminium, zonder passe-partout); info: fdezanger@tournesol.nl
Tekening door ©Frank de Zanger / Drawing by ©Frank de Zanger
Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij de webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Wilt u reageren? Geef een reactie onderaan dit bericht.
Geplaatst in Tekeningen / Drawings | Tags: drawing, Frank de Zanger, model drawing, modeltekening, Uitgeverij Tournesol
EEN ZEE VAN TIJD
We waren achttien ongeveer
En wisten met de tijd geen raad
We gebruikten die iedere keer
Zonder te weten hoe dat gaat
Een zee van tijd stond voor ons klaar
We stonden open voor elkaar
Maar ’t is een leeftijd die helaas
Niet langer duurt dan smeltend kaas
–
Van alles wat we deden toen
Was veel bezopen, van geen belang
And’ren zouden ‘t ook weer doen
Vóór ons lag een leven lang
Ik dacht niet verder dan een jaar
Maar maakte plannen voor een eeuw
Ik wilde weg, maar wist niet waar
Ik was kat maar voelde leeuw
–
Ik heb de overvloed gezien
Van alles dat voor me lag
Voor mijn examen kreeg ik een tien
De zon scheen elke dag
Ik zag een huis, een groene tuin
Een blauwe lucht, een witte wolk
Stenen zag ik niet als puin
En een mes zag ik niet als dolk
De overige coupletten stel ik ter beschikking aan een zanger/zangeres, band, koor, of symfonieorkest, geïnteresseerd om deze Nederlandse versie van ‘La Mer à Boire’ te gebruiken voor een uitvoering. Info: fdezanger@tournesol.nl
Tekst: © Frank de Zanger (mei 2018)
Muziek: Bernard Dimey; oorspr. tekst: Charles Aznavour (1983)
Mijn schrijfwerkzaamheden hebben zich verplaatst naar het schrijven van liedteksten. Dit heeft alles te maken met het feit dat ik zelf ben gaan zingen en al enige tijd zangles heb. Ik heb inmiddels de volgende Nederlandstalige teksten geschreven op bekende liederen/composities:
Mijn Nederlandse versies op niet-Nederlandstalige liederen zijn geen directe vertalingen van de bestaande teksten, maar meer liedteksten in dezelfde sfeer als het oorspronkelijke lied.
Mijn eerste eigen tekst voor een Nederlands lied heeft als titel ‘Mijn Ego is Mijn Klerenkast’ (2015). Er is muziek op gemaakt – en het lied wordt uitgevoerd – door Ruud van der Vliet (Soest, ‘Socrates Zingt’, ruud.vandervliet@gmail.com).
Inmiddels heb ik een nieuw Nederlandstalig lied afgerond (‘Zouden Wij Vogels Willen Zijn?’), waarbij ik zelf ook de muziek componeerde. Maar, daarover later meer …
Mijn Nederlandstalige versies van bestaande liederen mogen gebruikt worden door zangers/zangeressen, koren, bands, of orkesten als: contact met mij wordt opgenomen (e-mail: fdezanger@tournesol.nl) én wordt gehouden aan naamvermelding op programma of in aankondiging. Voorts geldt ook dat sprake moet zijn van kleine voorstellingen en producties, die niet volledig commercieel zijn. In andere gevallen gelden de vigerende copyright-regels.
* * *
Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij de webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Liedteksten / Zingen | Tags: Charles Aznavour, Een zee van tijd, Fank de Zanger, La mer a boire, liedtekst, lyrics, Nederlandstalige versie, song text, songwriter
Korting van 21 t/m 27 mei tijdens de Week van het Luisterboek. De romans ‘NOBEL WAS HIJ’ en ‘DE RING’ van Frank de Zanger (Uitgeverij Tournesol) zijn uitgegeven als luisterboek.
De webwinkels www.luisterboeken.nl en www.123luisterboek.nl leveren tijdelijk 20% korting!
Geplaatst in Romans / Novels | Tags: de ring, Frank de Zanger, luisterboek, luisterboeken, nobel, Nobel was hij, ring, Uitgeverij Tournesol
VOORJAAR
Het voorjaar is verschenen.
Tijd voor minder kopzorg.
Wat een winter lang zich heeft vergaard,
is met het zonne-strijkend-licht ineens verjaard.
–
Veel komt weer bloot te liggen.
Veel potentie komt op drift.
Hiervoor komen wij uit onze holen,
waarin we ons een winter lang verscholen.
–
Zinnen worden geprikkeld.
En … opgelet, dit is voor mannen:
Door het kijken naar borsten van vrouwen
met blonde of met donkere haren,
verlengen we ons leven met vijf potente jaren.
© Frank de Zanger
Uit roman ‘GEZIEN DE GEKTE’ van Frank de Zanger
ISBN 978-90-820784-1-1, prijs boek €6,95; eBoek €3,95
Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij webwinkels. Meer informatie bij Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Gedichten / Poems | Tags: borsten, Frank de Zanger, gedicht, gekte, gezien de gekte, Prinsengracht, Uitgeverij Tournesol, Voorjaar, waanzin, zolderkamer
HERDENKEN IN MEI
Herdenken in mei
is er voor de Gestapo en SS niet bij.
Zij moordden naar hartenlust.
Velen van deze criminelen
hebben de galg uitvoerig bezongen
en zijn zelf de dans ontsprongen.
Herdenken is niet weggelegd
voor de moordenaars van 40-45.
Zo nodig worden zij alsnog berecht.
Executie bij vol daglicht,
zoals in mijn zwarte dromen.
Ja, zover heeft het kunnen komen.
Herdenken is niet weggelegd
voor mensen die willens en wetens
anderen hebben kapot gemaakt,
de gaskamers hebben ingedreven.
Zij moeten worden uitgesloten,
voor eeuwig worden uitgestoten.
Herdenken is niet weggelegd
voor het geteisem uit de oorlog.
Laat ze postuum nog maar proberen
door berouw het tij te keren.
Wie weet lukt het wel,
anders … eeuwig branden in de hel.
Herdenken is alleen weggelegd
voor de slachtoffers van 40-45.
Verdedigers van land en huis.
Vergeven kunnen wij alleen
de volgzame dwazen, die niet wisten
wat ze onder de waanzin misten.
© Frank de Zanger
– –
uit roman ‘GEZIEN DE GEKTE’
ISBN: 978-90-820784-1-1, prijs boek €6,95 / prijs eBoek €3,95
Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij webwinkels. Meer informatie bij Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Gedichten / Poems | Tags: Frank de Zanger, gestapo, gezien de gekte, herdenken in mei, nazi, ss, Uitgeverij Tournesol
Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij de webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Tekeningen door ©Frank de Zanger / Drawings by ©Frank de Zanger
Frank de Zanger, model, 2018
Frank de Zanger, model, staand, 2018
Wilt u reageren? Geef een reactie onderaan dit bericht.
Geplaatst in Tekeningen / Drawings | Tags: drawing, Frank de Zanger, model drawing, modeltekening, Uitgeverij Tournesol
afbeelding Frank de Zanger
BORIS Luchtruim, 1995
Hij was mij direct opgevallen toen ik het gangpad doorliep, deze zware man met zijn stekende, kleine ogen en zijn stekeltjeshaar. Mijn instapkaart verwees mij naar de stoel pal achter hem. Er was iets aan hem, dat mij meteen alarmeerde. Ik wist niet precies wat het was, maar mogelijk was het zijn arrogante blik en de manier waarop hij schuin onderuit gezakt in zijn stoel hing. Maar goed, eenmaal op mijn plaats werd de man grotendeels aan mijn gezichtsveld onttrokken en het enige waar ik behoefte aan had, na een hectisch project in Indonesië, was een ontspannen reis naar Amsterdam.
Helaas deze rust was mij niet gegund, en dit werd toch veroorzaakt door de man voor mij. Hij begon als een bezetene tijdschriften door te bladeren, die hij bij pakken tegelijk uit de lectuurbakken had gehaald. Hij sloeg de bladzijden agressief om, en gunde één pagina niet langer dan drie seconden zijn blik. De bovenkant van zijn stierennek en zijn stekeltjeshaar kwamen boven de leuning uit, die hij in de meest achterover hellende stand had gezet. Het viel mij op dat boven aan zijn nek zich bestekelde, horizontale huidplooien hadden ontwikkeld, die merkwaardig genoeg tot bijna aan zijn kruin doorliepen. Zo nu en dan slingerde hij een arm over zijn stoelleuning naar achteren. Dan hing er een hand zo groot als een kolenschop voor mijn gezicht. Alles tot daar aan toe, maar wat echt hinderlijk was, waren de kranten en tijdschriften die zich bij mijn benenruimte begonnen op te stapelen. Ik had mijn benen nog niet gestrekt en daardoor kon Boris (want zó moest hij heten) iedere vier minuten een afgewerkt tijdschrift op de hoop onder zijn stoel schuiven.
We moesten de riemen vastmaken. Boris stopte zijn geblader, schoof nog drie tijdschriften op de stapel, en duwde zich met zo’n kracht naar achteren in zijn stoel dat het aluminiumframe kraakte. Terwijl wij steil omhoog de lucht in schoten, hield ik de stapel tijdschriften met mijn voeten in bedwang. Een doordringend toontje gaf aan dat de riemen weer los konden. Meteen ontstond er een ontspannen sfeer. Er kon wat gelopen worden, en het drankje of de borrel zou weldra op een karretje verschijnen. De ontspannenheid was niet doorgedrongen tot de passagier voor mij. Boris had een vers tijdschrift opgediept en bladerde er weer driftig op los. Ik had zo langzamerhand wel eens zin om mijn benen te strekken, maar de stapel lectuur voor mij op de grond maakte dat onmogelijk. Plompverloren mijn schoenen op de stapel plaatsen vond ik wat al te bot. Hoe dit aan te pakken? Natuurlijk kon ik hem aantikken en vragen of hij zijn tijdschriften wilde weghalen, maar zijn hele optreden nodigde niet uit tot een gesprek. Ik besloot tot een andere aanpak. Ik zou langzaam het hele zaakje naar voren schuiven, dan zou Boris dit wel merken. Hij zal bij zichzelf denken: ‘ah natuurlijk, ik zit de benenruimte van mijn achterbuurman vol te proppen, dat kan niet. Ik zal het wel even weghalen en die tijdschriften terugzetten in de lectuurbakken, dan heeft een ander er ook nog wat aan’. Zo zou het gaan. Waarom het slechtste gedacht van een willekeurige medepassagier?
Langzaam schoof ik de stapel naar voren. Na enkele centimeters kwam ik er niet verder mee. Ik voelde zelfs een zekere tegendruk ontstaan en het pakket tijdschriften kwam weer een beetje terug. Ach Boris heeft er geen erg in en schuift toevallig zijn maat 46 een beetje naar achteren. Ik zal toch iets meer druk achter het geheel moeten zetten.
Ik schoof met beide voeten de stapel voorwaarts. Weer haperde de hele berg. Maar toen ineens schoten de tijdschriften weg. Maar niet recht naar voren! Ze hadden een uitweg gevonden naar de zijkant. Ik zag dan ook een hele reeks magazines het gangpad opschieten. Ze passeerden Boris en bleven toen als een waaier uitgespreid in het gangpad liggen. Het stekeltjeshoofd voor mij bewoog nu helemaal niet meer. Daarna verdween het uit mijn gezichtsveld, maar het kwam langzaam aan de zijkant van zijn stoel weer te voorschijn. Uit zijn vervaarlijk brede kop schoten twee laserstralen naar mij toe. Ik zei: ‘Sorry, ik schoot uit met mijn been. Maar zou u die stapel tijdschriften weg willen halen. Ik kan mijn benen niet kwijt.’
Ik schrok behoorlijk van zijn kop, en als verdediging zette ik een paar ogen op die zijn laserstralen lieten verbleken als het schijnsel van een zaklantaarntje. Hij draaide zijn kop weer terug en trok met een ruk de resterende tijdschriften weg onder zijn stoel.
Was het daarbij gebleven, dan zou ik dit verhaal niet hebben geschreven. Boris kwam weer terug. Opnieuw langszij, dit keer met een arm erbij. Hij keek mij vreemd aan, alsof hij door me heen keek en zei (in het Engels): ‘Kom, ik wil je wat laten zien!’ Hierbij maakte hij een beweging met zijn hand zoals een vader zijn peuter roept. Ik was nu hevig gealarmeerd. Wat hij wil, dacht ik, is dat ik naar voren buig om beter te kunnen zien (wat het dan ook mogen zijn) en dan geeft hij mij een dreun op mijn gezicht met die enorme kolenschop die daar nu langszij hangt. Ik drukte mij nog verder naar achteren in mijn stoel en vanuit die positie zei ik: ‘Nee, dank u hartelijk, de tijdschriften zijn verwijderd. Ik kan nu mijn benen kwijt.’
Weer klonk er: ‘Kom, kom, ik wil je wat laten zien!’
Uiterst geïrriteerd nu door zijn arrogante ‘kom, kom’, zei ik nu bits dat bij mij nu alles in orde was en dat ik bedankte voor iedere verdere uitleg, van welke aard dan ook. Ik zag in mijn linker ooghoeken de Duitse vrouw naast mij aan het raam (één lege stoel tussen ons in), die ons ‘gesprek’ aandachtig had gevolgd, als een banaan in elkaar krimpen. Het hoofd van Boris keek me nu licht verbaasd aan, en verdween weer achter de leuning. Nog vóór de landing in Singapore kwam zijn hoofd nog eens, nu in volle glorie, boven de leuning uit. Vier ogen doorboorden elkaar.
Tijdens het traject naar Amsterdam herhaalde zich het ritueel. Hij kwam wat naar boven, draaide zich om en keek mij doordringend aan. Ik keek terug met dezelfde intensiteit. Ineens stond hij op en opende het bagageluik boven hem. Dit was mijn kans om hem duidelijk te maken dat ik niet bang voor hem was. Ik stond op, opende de bagageruimte boven mijn stoel en deed alsof ik iets wilde pakken. Ik stond vlak naast hem, alleen gescheiden door zijn stoelleuning. Wij waren even lang, maar hij was anderhalf keer zo breed als ik, en ik schatte hem twee keer zo zwaar. We keken elkaar aan: vier lazerstralen.
Een deel van de verdere terugreis besteedde ik aan het uitstippelen van mijn ‘plan de campagne’. Grote genade, deze vent is levensgevaarlijk. Als we straks landen op Schiphol staat hij mij aan het eind van de slurf op te wachten en slaat me in elkaar! Ik groef terug in mijn karatelessen. Was anderhalf jaar onderricht, weliswaar van een echte Japanner, voldoende om deze stier met stekelharen van mijn lijf te houden? In gedachten herhaalde ik een aantal eenvoudige, maar doeltreffende ‘kicks’ en ‘punches’. Snelheid was geboden. Daar kwam het op aan! Waarschijnlijk was snelheid het enige warmee ik hem de baas zou kunnen blijven.
De landing werd ingezet. Even later taxieden we naar de slurf, die al uitnodigend op ons wachtte. We stonden op van onze plaatsen. Ik keek recht op zijn stierennek. Hij draaide zich om. En toen gebeurde het… Hij stak zijn hand naar mij uit. In een roes greep ik zijn hand en voelde een stevige handdruk. Hij schudde mijn hand een paar keer flink op en neer. Ik keek in één van de vriendelijkste gezichten die ik de laatste jaren heb gezien. We hebben geen woord meer gewisseld.
© Frank de Zanger, uit ‘WERELD-IMPRESSIES VAN EEN JETPLANE-NOMADE’, zie Uitgeverij Tournesol
* * *
De Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Verhalen / Essays | Tags: Boekenweek 2018, Boris, Frank de Zanger, kort verhaal, luchtruim, Uitgeverij Tournesol, Wereld-Impressies
afbeelding Agnes de Zanger
EEN NIEUW PROJECT Bangladesh, 1997
Het was op een gewone doordeweekse avond dat ik de Nederlandse Club in Dhaka inliep om een biertje te drinken. Twee illustere clubleden stonden aan de bar. Om anonimiteit te garanderen zal ik de heren schuilnamen geven; ik maak er Willem en Piet van.
Willem, zal ik maar zeggen, zit in de textiel. Ik zou hem niet dik willen noemen, zeker niet waar hij bij is, maar een zekere corpulente, wat gedrongen bouw heeft hij toch wel. Willem spreekt alsof hij uit Wassenaar komt; toch is hij geboren en getogen in Ommen.
Piet, om hem zo maar te noemen, werkt voor een concurrerend ingenieursbureau en is een echte Hagenaar. Zijn tongval is dan ook typisch Haags. Piet is lang en slank van bouw. Ik zou hem daarentegen niet voor bonenstaak of zo willen uitmaken; zeker niet waar hij bij is. Wij hadden het volgende gesprek, waarin zaken doen en flexibel reageren de boventoon voerde. Vele managers kunnen hier nog wat van opsteken.
Piet: ‘Hé joh, is dat niets voor jou?’
FdZ: ‘Wat? Wat bedoel je?’
Piet: ‘Nou, dat plan dat we hebben met de Noordzee!’
FdZ: ‘Sorry, ik kan je even niet volgen. Welk plan is dat?’
Piet: ‘Nou, dat we de zaak gaan opspuiten daar; hè. We hebben ruimte nodig, toch!’
FdZ: ‘We hebben ruimte nodig?’
Willem: ‘Ja, maar we laten de Doggersbank met rust!’
FdZ: ‘Oh ja, waarom is dat?’
Willem: ‘Vanwege de haring! Nee, de haring moet vrij kunnen zwemmen. Hou je niet van haring?’
Piet: ‘Ja, dat blijft puur natuur. Wat groeit, groeit; wat bloeit, bloeit. Maar, het gaat wel om de haring! We hebben nog een environmentalist nodig. Is dat niet iets voor jou?’
FdZ: ‘Oh, dus jullie gaan de Noordzee ontwikkelen!’
Piet: ‘Ja, zo zou je dat kunnen zeggen.’
FdZ: ‘Ik heb een grote argwaan tegenover projectontwikkelaars.’
Willem: ‘Dat is volkomen terecht; maar dit is anders.’
Piet: ‘Hé, moet je niet wat hectaren kopen. En niet van dat benauwde, hè. Plots van minimaal duizend vierkante meter. Boot in je achtertuin; je moet lekker kunnen vissen!’
Willem: ‘Ja, en we gaan ook aan sociale woningbouw doen!’
Piet: ‘Ja, maar niet te veel.’
Willem: ‘Niet te veel.’
FdZ: ‘Jullie weten dat Wim de Bie tegen is, hè.’
Piet: ‘Ohhh, maar dat is een eenling! Laat naar je kijken!’
Willem: ‘Ja, en Schiphol sluiten we gelijk. Dat is niets; een soort kindercrèche vergeleken bij wat wij daar gaan realiseren. Hup, dicht met die handel. Er komt een echt vliegveld!’
Piet: ‘Is dat niet iets voor jou. We zoeken nog een environmentalist, die dat es allemaal haarfijn gaat zitten uitpluizen.’
FdZ: ‘Nou, wacht even. Oké, maar dan als geflipte milieuman, anders kan ik het niet maken!’
Willem: ‘Nee, dat is prima.’
FdZ: ‘Maar hoe gaan jullie dempen? Oh, Ik weet het al, met afgekeurde T-shirts!’
Willem: ‘Kan, ja… kan.’
Piet: ‘En aan de buitenzijde, de zeezijde zal ik maar zeggen, zetten we hoge vlaggenmasten neer. Zestig vlaggenmasten, hè Willem.’
Willem: ‘Hele hoge!’
FdZ: ‘Oh ja, waarom is dat?’
Piet: ‘Om die Engelsen te laten zien dat we er nog zijn. Wat zeg jij, Willem?’
Willem: ‘Ja, iedere morgen het Wilhelmus, en die vlaggen omhoog; hup, veertig meter!’
FdZ: ‘Wat zeg je me nou?’
Willem: ‘Ja, ze worden veertig meter hoog!’
Piet: ‘Minstens. Hé, we hebben nog tweeëndertig hectaren over. Iets voor jou? Hé, nemen we er nog één?’
FdZ: ‘Ja, oké, biertje. Maar die vlaggenmasten; ik vind zestig niet voldoende. Het moeten er minstens vijfenzeventig zijn!’
Piet: ‘Ik zeg toch, het worden er vijfenzeventig!’
FdZ: ‘En zestig meter hoog; veertig is te weinig. Nee, als we het doen moeten we het goed doen.’
Willem: ‘Prima, prima; dat is geen enkel probleem. Hé, hoe groot moeten die vlaggen worden? Hebben we het daar al over gehad?’
FdZ: ‘Oh, twaalf bij vijftien meter!’
Piet: ‘Hoe weet jij dat nou zo precies?’
FdZ: ‘Oh, dat weet ik.’
Piet: ‘Nee, dan is het goed. Ja, we moeten die Engelsen goed laten voelen dat we er nog zijn.’
FdZ: ‘Ja, vroeger hebben we die ketting over de Thames toch kapot gevaren. Wie was dat, Willempje III of zo?’
Willem: ‘Ja, en als het nodig is doen we het weer!’
Piet: ‘Zouden ze die nog hebben, die ketting?’
Willem: ‘Hé, meisje, wil je ook mee doen?’
(meisje in lange jurk is naast ons aan de bar komen zitten)
Willem: ‘We hebben nog een… een nimf… een meermin… een zeemeermin nodig; een mascotte! Uhh, Piet, zet haar eens in de juiste positie…. Ja zo, goed zo…. Ja, de juiste lijn.
Nou nee, dat been moet wat hoger opgetrokken. Ja, zo!’
(meisje licht haar jurk wat op, zodat een been even zichtbaar wordt)
Piet, Willem, FdZ: ‘JAAAAAAAAA!!!!!!!! ZOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!’
Piet, Willem, FdZ: ‘MEISJE WAT WIL JE DRINKEN?’
© Frank de Zanger, uit ‘WERELD-IMPRESSIES VAN EEN JETPLANE-NOMADE’, zie Uitgeverij Tournesol
* * *
De Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Verhalen / Essays | Tags: Bangladesh, Dhaka, Frank de Zanger, kort verhaal, Nederlandse Club, Project, Uitgeverij Tournesol
afbeelding Laura de Zanger
GEVECHT MET DE DUIVEL Israël, 1999
Je ziet ze wel eens langs de weg: de oenen die een jerrycan dragen naar hun auto die ergens zonder benzine staat. Je vraagt je dan af hoe ze dat is overkomen in een land als Nederland, of ergens anders in Europa. Overal zijn tankstations, en auto’s zonder benzinemeters bestaan ook al een slordige honderd jaar niet meer. Het zijn waarschijnlijk die zeldzame, vreemde situaties, die geboren worden uit een complexe en toevallige samenloop van omstandigheden die niemand van te voren kan bedenken. Het zijn waarschijnlijk ook de situaties die helaas vaak een ongeluk ten gevolge hebben. Niet te voorspellen, niemand wil het, en toch gebeurt het. De duivel regeert.
Hoe is het mogelijk dat drie ervaren consultants, die ieder voor zich meer dan de halve wereld hebben afgereisd en op de gekste plaatsen zijn geweest, zonder benzine komen te staan. En dat niet langs een drukke snelweg ergens in de bewoonde wereld, maar in de Negev Woestijn in Israël. Ik moet zeggen bijna zonder benzine, zodat het een situatie werd waarin je rondgeslingerd wordt tussen gevoelens van hoop, volkomen machteloosheid, geloof in de voorzienigheid en geloof in je eigen kracht om de voorzienigheid te breken. En het gekke is dat zich dan ook weer situaties voordoen die je weer uit de puree kunnen halen, maar daar moet je dan wel héél omzichtig mee omgaan. De ‘postman only rings twice’.
Zo gaan er zaken goed en zo gaan er zaken fout. De duivel speelt ermee. We zullen zelf de confrontatie met hem aan moeten gaan om greep te blijven houden op ons eigen lot. Wat er fout ging in de Negev, was verhuld in de mededeling van mijn collega K. – die achterin de auto zat – aan J. achter het stuur: ‘Stop eens even; we hebben volgens mij de afslag gemist.’ Geen leuke mededeling voor de kaartlezer, en dat was ik in dit geval. J. stopte de wagen langs de weg. We waren ’s ochtends om half zes vertrokken, en nu onze horloges op zeven uur stonden, bevonden we ons dus zo’n anderhalf uur rijden de woestijn in.
De kaart werd weer uitgevouwen. Het was duidelijk dat we de weg naar links – die ons pal langs de Egyptische grens had moeten houden – al lang hadden moeten tegen komen. We waren wel een weggetje aan onze linker zijde gepasseerd, maar mijn conclusie was geweest dat het een te smalle weg was om de onze te kunnen zijn. Je zult je afvragen waarom we de kaarsrechte weg langs de grens wilden volgen, terwijl er een meer bochtige en gevarieerde weg ons langs de mooiste plekken in de Negev Woestijn kon voeren. Het antwoord is dat we een afspraak hadden met een Palestijnse minister in Gaza, en die afspraak was gemaakt om elf uur. En dat was mogelijk: vertrekken om half zes uit Eilat, strak langs de grens rijden en op deze wijze langs de kortste route naar de Gaza Strook.
Het ging dus duidelijk fout, want we zouden moeten omkeren en ongeveer een half uur moeten terug rijden. Maar zaken hebben de neiging om gecompliceerd te worden. J. achter het stuur zei – nadat hij een tijdje heel stil was geweest: ‘Nou, misschien is het niet zo gek om maar door te rijden, want we zitten bijna zonder benzine!’ Ja, en dit is dus het moment dat iedere oen meemaakt die ergens zonder benzine komt te staan. Je kunt het domweg niet geloven! Het was merkwaardig stil in de auto, en ieder voor zich ging even terug in de tijd om zich weer te herinneren dat we natuurlijk niet getankt hadden toen we twee dagen terug ’s nachts vanuit Jeruzalem in Eilat waren aangekomen, en ook niet toen we de volgende dag heerlijk onder de warme zon aan het strand hadden gelegen en in de Rode Zee hadden gedobberd.
Dit zijn dus de dingen die gebeuren en waarvan je niet gelooft dat ze gebeuren. Dat niet één van ons drieën had opgemerkt dat de benzinemeter praktisch op nul stond! En zo speelde de duivel met ons. Maar de goden sloegen terug, want het bleek dat we onder de omstandigheden tóch het beste hadden gedaan. Het eerst volgende benzinestation lag volgens de kaart op de route die we volgden, zo’n zestig kilometer verderop. Als we onze zijweg naar links hadden genomen – én we hadden tijdig op de benzinemeter gekeken – dan hadden we om moeten keren, terug naar Eilat, omdat op die route helemaal geen tankstation te vinden was. Toch wel een blamage al met al, want er wachtte een minister op ons, weet je. Volgens J. zou er nog wel een liter of vijf in de tank zitten, en één op 12 à 13 kilometer per liter lopend, zou deze middenklas-Japanner ons toch naar Mitzpeh Ramon moeten kunnen brengen, waar we onze benzinetank weer vol konden gooien.
Wat kan een stemming toch grandioos omslaan. De duivel was verslagen. We zouden straks weer kunnen tanken en daarbij kwam dat we nu een veel mooiere route reden door weidse valleien in schitterende rode tinten, een soort maanlandschap met één fascinerend kenmerk: ruimte. Dat we nu een beduidend langere weg reden dan we gepland hadden, beseften we wel, en we dachten natuurlijk wel aan die minister, maar niemand begon erover. Je moet de dingen één voor één afhandelen.
De duivel had intussen gebroed op wraak en had de tijd weer naar zijn hand gezet, want ineens brult J.: ‘Shit! Weet je wat voor een dag het vandaag is?’ Er kwam noch van K., noch van mij antwoord. ‘Sabbat!’, gooide J. eruit, ‘We zitten hier in Israël, niet in Palestina! Dat benzinestation is waarschijnlijk niet eens open!’ Hij ging direct zachter rijden, waarmee hij de duivel toch even op de tenen trapte, want zo’n auto gaat meteen zuiniger rijden.
Ja, wat doe je dan. Natuurlijk gewoon doorrijden, maar zachter blijven rijden, zodat je hopelijk toch dat gehucht bereikt. We waren nog maar één auto tegengekomen en ik zag ons al lopen langs de weg… De duivel had toch wat bereikt, want het werd weer erg stil in de auto. Toch zorgt dat weer voor een reactie. Ik zei: ‘Nou straks in Mitzpeh Ramon, een lekkere espresso en een croissantje, en we kunnen er weer tegen.’ Gelach achterin, schril cynisch, dat wel.
Het rode lampje van de benzinemeter lichtte zo nu en dan op. De wijzer ging echt hangen. Je begrijpt het zelf niet als je na die zestig kilometer, met het waarschuwingslampje van de benzinemeter al twintig minuten op rood en de wijzer op zijn laagste stand, vanuit de Machtesh Ramon Vallei omhoog bent gekropen en het benzinestation binnenrijdt en je ziet dat daar twee vrolijke pompbedienden staan die niet beter weten dan dat ze gewoon de tank moeten bijvullen, en je vraagt of er wat te eten is en ze wijzen je een hotel en je zit vijftien minuten later inderdaad achter de espresso met een croissantje in je hand.
Ik schatte de stand van het gevecht met de duivel toch zeker op 2-1 voor ons, maar twijfelde daar weer aan toen we, met de kaart voor ons op tafel, tot de conclusie kwamen dat we pas om half één in Gaza konden zijn. Daar wachtte een minister, weet je. Toen we om één uur in Gaza waren, bleek de minister vertrokken te zijn. We verloren op punten. Maar later hoorden we weer dat die minister te weinig tijd voor ons zou hebben gehad die dag, en dat het toch eigenlijk veel beter was geweest om later af te spreken.
De duivel was dus volledig verslagen. Maar hij heeft intussen zo van die geniepige trappen achteruit: bijvoorbeeld die bon voor te hard rijden onderweg, in de woestijnstad Beersjewa, à zevenhonderd gulden.
© Frank de Zanger, uit ‘WERELD-IMPRESSIES VAN EEN JETPLANE-NOMADE’, zie Uitgeverij Tournesol
* * *
De Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Verhalen / Essays | Tags: duivel, Frank de Zanger, gevecht, Gevecht met de duivel, Israël, kort verhaal, Uitgeverij Tournesol
afbeelding Laura de Zanger
EEN HEL TUSSEN HEMEL EN AARDE Luchtruim, 1996
Op dat moment zag ik het nog luchtig in. Ik liep naar achteren op zoek naar mijn plaats. Nog verder naar achteren. Zover achterin heb ik nog nooit gezeten! Het enige waar ik nog iets aan had kunnen doen, was mijn positie in de rij. Ik had een plaats aan het gangpad gevraagd.
Alles liep naar wens op deze vlucht naar Jakarta: het opstijgen, de eerste bocht, de lampjes die aangaven dat bijna alles weer mocht. Maar toen begon het.
De man naast mij haalde een pakje sigaretten te voorschijn. De aansteker had hij bij zijn sigaretten in het pakje zitten: een onafscheidelijk paar. Ik wist het meteen: naast mij zat een kettingroker. Hij klopte een sigaret uit het pakje, en in een razendsnelle beweging stak hij er de brand in. Door een mysterieuze luchtstroom ging de blauwgrijze rook steevast eerst mijn kant op, steeg dan omhoog, en verdween boven de bagagebakken in een sleuf. Grote genade, moet ik hier dertien uur in zitten? Ik kreeg acuut hoofdpijn. Om mij heen flitsten de aanstekers aan, en een vette rook verspreidde zich achterin het vliegtuig. Toen mijn buurman zijn sigaret had uitgedoofd, bleek dat mijn voorgevoel juist was geweest. Direct stak hij een nieuwe op. Mijn god, er zit een maniak naast me! Ik keek eens naar hem. Hij zag er normaal uit. Niets aan hem deed vermoeden dat hij wat mij betreft meteen opgenomen kon worden. Zijn makker naast hem stak er ook gezellig nog eentje op.
Achter mij klaagt een passagier. Hij heeft een steward aangesproken. Ik hoor dat hij niet beseft heeft dat deze vliegmaatschappij nog roken toestaat op zijn vluchten. Bepaalde routes nog wel, wordt er beleefd geantwoord. De man is kwaad. Maar hij zit in de val, net als ik, want ik heb gehoord dat het een volle bak is vandaag. Toch probeer ik het als de steward bij mijn rij is aangekomen. Even later komt hij terug en zegt dat er helemaal voorin toch nog een plaats over is in het niet-rokers gedeelte. Of ik maar wil volgen. Opgelucht loop ik achter hem aan. Toch nog ontsnapt!
‘Ja,’ zegt de steward, ‘deze plaats is vrij, want de passagier die er zat is ziek geworden.’
Als ik bij de lege stoel sta, slaat mijn vreugde om in stomme verbazing. Kan het vliegend personeel dan niet zien dat ik twee benen heb! De ruimte vóór de stoel wordt voor de helft in beslag genomen door een uitstulping van de deur van een nooduitgang. Maar, de drang is groot. Ik wil het uitproberen. De man die naast de vrije plek zit begint geërgerd zijn tijdschriften van de zitting te halen. Ik ga zitten, maar mijn eerste indruk was juist. Deze plek is alleen geschikt voor eenbenigen, en dan wel voor dié categorie die een linker been bezitten. Ik sta op. Geïrriteerd loop ik weer naar achteren. Hoe durven ze die plaats te verkopen! Geen wonder dat die passagier gestoord is geraakt. Waar moet je je rechter been laten? Misschien heeft hij zo geklaagd, dat ze hem in de business-class hebben gezet. Moest ik óók maar doen. Maar de steward is ineens spoorloos verdwenen, en ik loop dus maar weer naar mijn oude plaats. Mijn buurman heeft net weer een verse opgestoken. Dichte rook hangt er nu in de achterbuurt. Ja meneer, dan had u ook maar eerder moeten inchecken, dan had u een plaats voorin kunnen krijgen!
Ik zit in de donkere Middeleeuwen. Het hoofd van mijn buurman begint te lijken op de exemplaren die Bruegel zo aardig kon uitbeelden. Ik verwacht nu ieder moment in het gangpad, uit de rook te voorschijn komend, een steward in blauwe kiel die een kruiwagen gedroogde mest naar achteren rijdt om de motoren daar eens lekker op te poken. Je ziet nu ook dat wanneer het echt nodig is die zuurstofmaskers niet uit het plafond komen vallen.
Ik heb nog geen woord tegen mijn buurman gezegd. En ik hoop dat vol te houden tot Singapore, waar hij en zijn kornuit hopelijk zullen uitstappen.
Gelukkig zijn ze na Singapore inderdaad verdwenen. Ik schuif twee plaatsen op om naar buiten te kunnen kijken. Even later komt een jonge man op mijn rij op de gangplaats zitten. Hij kijkt niet op of om, maar begint meteen een sigaret uit een pakje te frommelen, steekt hem aan en begint te inhaleren als een beest. De man verbruikt twee keer zo veel zuurstof als waar hij recht op heeft. Het is duidelijk. Hij komt van voren, uit het rookvrije gedeelte, en komt zich hier weer even op niveau nicoteren. Hij kijkt strak voor zich uit en zuigt aan zijn sigaret alsof hij ademnood heeft. Er is geen steward of stewardess te zien.
Aspirientjes hielpen niet meer. Mijn droge keel was niet meer te smeren, de schade aan mijn gezondheid niet te peilen. Ik zou hier graag eens met de bedrijfsarts van de vliegmaatschappij over willen praten, zo onder een borrel, zonder nou meteen een schadeclaim op tafel te leggen.
Nee, er is maar één oplossing voor rokers die willen vliegen en roken: vluchten voor uitsluitend rokenden! Ik stel het me voor: zo’n grote jumbo met alleen rokers erin. Een hel tussen hemel en aarde.
© Frank de Zanger, uit ‘WERELD-IMPRESSIES VAN EEN JETPLANE-NOMADE’, zie Uitgeverij Tournesol
* * *
De Romans/eBoeken/Luisterboeken van Frank de Zanger zijn te verkrijgen/bestellen bij uw boekhandel en bij webwinkels. Zie Uitgeverij Tournesol: www.tournesol.nl
Geplaatst in Verhalen / Essays | Tags: Frank de Zanger, hel, kort verhaal, luchtruim, roken, Uitgeverij Tournesol, vliegtuig
